Moja historia

Mam na imię Piotrek. Jestem uzależniony od alkoholu. Urodziłem się 1990 roku. Kiedy pojawił się alkohol, to była druga klasa gimnazjum, a nawet wakacje, gdy skończyłem klasę pierwszą. Pamiętam, że to była sobota. Starszy kolega namówił mnie na piwo, wypiłem wtedy trzy browary i pamiętam, że na drugi dzień bardzo źle się czułem. Po tym zdarzeniu powiedziałem, że już nigdy się nie napiję.

Mam na imię Grzegorz. Mam 35 lat. Jestem uzależniony od narkotyków. Pochodzę z małej miejscowości. Rozpoczął się u mnie okres, w którym zacząłem wkraczać w dorosłe życie. Zaczęły się pierwsze imprezy i wypady z kumplami. Miałem świadomość, że moi rówieśnicy biorą narkotyki, lecz ja w tamtym czasie byłem ich wrogiem.

Mam na imię Wojtek mam 34 lata i jestem uzależniony od narkotyków. Od 12 lat jestem z moją wspaniałą żoną Magdą, która jest matką moich cudownych dzieci Piotrusia (8lat) i Zosi (4 lata). Z narkotykami pierwszy raz spotkałem się w wieku 8 lat widząc leżącego w bramie nieopodal mojego domu mężczyznę, który ostatkiem sił w ręku trzymał strzykawkę.

W chwili, gdy to piszę jestem w trzeźwości 35 dni – niewiele.
Alkohol towarzyszył mi od czasów licealnych. Zakup butelki alkoholu i wypicie jego z kolegami pod mostem przez jakiś czas nabierało stałej co sobotniej tradycji. Po maturze co sobotę bawiłem się w klubach studenckich. Alkohol wspomagał mnie przy nawiązywaniu kontaktów z dziewczynami. To od dodawał mi odwagi, abym mógł się lepiej poczuć w tym środowisku.

Moje picie alkoholu zaczęło się „bardzo niewinnie”. Ponieważ nie lubiłam smaku alkoholu sięgałam po niego bardzo rzadko – sporadycznie, okazjonalnie. Nie rzadko piłam dla „świętego spokoju” np. gdy na urodzinach szwagierki nie chciałam wypić to za każdym kieliszkiem podnoszonym do góry słyszałam: „no wypij, jesteś zła, a może nie odpowiada ci towarzystwo” więc żeby już tego nie słuchać wypiłam dwa kieliszki i miałam „święty spokój”. W czasie gdy zaczynałam dorosłe życie używało się alkoholu bardzo dużo, był taką kartą przetargową albo furtką do załatwienia różnych spraw. Mówiło się „cóż takie życie” co pod żadnym pozorem nie było usprawiedliwieniem dla picia. Po jakimś czasie przestało mi przeszkadzać, że stał się w moim domu używką niemal dnia codziennego.