Dorosłe dzieci alkoholików to osoby, które cierpią na syndrom DDA to szereg utrwalonych zachowań, które wynosi się z domu rodzinnego, gdzie pojawił się problem alkoholowy. Dorosłe dzieci alkoholików cierpią z powodu wypracowanych przez lata nawyków, które przestały pełnić swą pierwotną funkcję nastawioną na przetrwanie. Dlatego kontynuujemy nasze rozważania, zwracając uwagę na to, jakie role przyjmuje dziecko w toksycznym domu dla zachowania pozornej równowagi i normalności. Zapraszamy do lektury.

Jeśli poprzedni tekst z jakiegoś powodu umknął Twojej uwadze, to koniecznie wróć do niego przed przeczytaniem tej publikacji – syndrom DDA to bardzo poważny problem, który dotyka naprawdę wielu ludzi. Polecamy również inne nasze popełnione wpisy, które bez trudu znajdziecie na naszym blogu.

Problem rodzi problem – syndrom DDA

Wraz z postępem uzależnienia u jednego z rodziców, problemy dysfunkcyjne rodziny zaczynają się nawarstwiać. Życie w nieustannym stresie ma bardzo zły wpływ na stan zdrowia dziecka – może upośledzić funkcjonowanie systemu autoimmunologicznego i spowodować rozmaite choroby somatyczne, nie mówiąc już o wpływie na psychikę. Warto dodać, że w 20 proc. przypadków źródłem traumatycznych przeżyć jest drugi rodzic. Dzieciom stale towarzyszy bezsenność, nerwobóle, nudności, a nawet problemy z odżywianiem. Dlatego w wielu przypadkach, tak istotne jest uzyskanie specjalistycznej pomocy z zewnątrz.

Dorosłe Dzieci Alkoholików mają obniżone poczucie własnej wartości oraz dużo niższy szacunek do samych siebie. Wymagają od siebie dużo więcej niż rówieśnicy, są dla siebie surowi, co bardzo często objawia się przesadnym perfekcjonizmem.

W Polsce jako pierwszy o problemach dorosłych dzieci alkoholików zaczął mówić Jerzy Mellibruda w połowie lat osiemdziesiątych. Wtedy też (jesienią 1986 roku) powstały pierwsze grupy samopomocowe DDA. Początkowo nie opierały się na systemie 12 kroków AA, dopiero nieco później odwołano się do tej metody oraz do pracy nad cechami DDA (według metody Mellibrudy).

Początkowo dostępna w Polsce literatura związana z problemem DDA obejmowała tłumaczenia książek autorów amerykańskich (np. Dorosłe Dzieci Alkoholików Janet G. Woititz), jednak dość szybko pojawiły się związane z tematem, lepiej dostosowane do polskich realiów opracowania autorów takich jak Jerzy Mellibruda, Zofia Sobolewska, Anna Dodziuk, czy Wanda Sztander. Literatura dotycząca DDA wydawana była lub jest m.in. przez Instytut Psychologii Zdrowia i Trzeźwości (obecnie Instytut Psychologii Zdrowia) i kilka wydawnictw komercyjnych. W ostatnich latach sporadycznie odnotowuje się też zainteresowanie prasy tymi tematami.

Źródło

Dorosłe Dzieci Alkoholików – rola życia i jej konsekwencje

Dzieci w rodzinach alkoholowych przyjmują różne role, aby dopasować się do sytuacji i jakoś sobie z nią radzić, zapewniając rodzinie minimalne poczucie normalności. Przyjęty schemat działania, przekłada się również na późniejszy etap życia, gdzie człowiek nieświadomie wciąż tkwi w swej ramie z dzieciństwa. Wyróżnić można 4 podstawowe role: bohater rodzinny, kozioł ofiarny, maskotka i niewidzialne dziecko.

• Bohater rodzinny

Przejmuje rolę głowy rodziny i robi wszystko, co konieczne, by naprawić błędy dorosłych. Cechują go: odpowiedzialność, troska o rodzeństwo, perfekcjonizm i nieumiejętność radzenia sobie w losowych sytuacjach. Dorosłe dzieci alkoholików przyjmujące tę rolę w pełni poświęcają się pracy, odkładając własne potrzeby na boczny tor. Chcą czuć się potrzebne, szukają atencji i dowartościowania.

• Kozioł ofiarny

Stara się odwrócić uwagę od rodzinnych problemów i zwrócić ją na siebie, stwarzając różnorakie kłopoty poza domem, co rzecz jasna spotyka się z dezaprobatą wszystkich wokół. Najczęściej są to problemy z prawem, bójki, a czasem nawet ucieczki z miejsca zamieszkania. Osoba, która odgrywa tę rolę w dorosłym życiu jest najczęściej odtrącona przez społeczeństwo.

• Maskotka

Rola maskotki również ma na celu odwrócenie uwagi od domowych problemów z alkoholem w tle. Z tą różnicą, że osoba, która się w nią wciela nieustannie żartuje, błaznuje i stara się przymilać. Duże poczucie humoru sprawia, że taka osoba jest duszą towarzystwa – niemniej, często bywa tak, że nikt w przyszłości nie traktuje jej zbyt poważnie.

• Niewidzialne dziecko

Jak sama nazwa wskazuje, osoba ta pozostaje w cieniu rodziny i żyje we własnym świecie. Ma bujną wyobraźnię, stroni od kontaktu z rówieśnikami. Choć nie sprawia żadnych kłopotów, jest zdystansowana i żyje w ciągłym poczuciu samotności oraz krzywdy. Takie dziecko jest pełne rezerwy, nie potrafi pracować w grupie i rozwiązywać problemów.

Syndrom DDA to poważny problem, dlatego warto skorzystać z pomocy psychoterapeutów, którzy lepiej pomogą zrozumieć źródło problemów. Mamy nadzieję, że i tym razem rozjaśniliśmy Wam nieco tę kwestię. Serdecznie zachęcamy do stałej lektury naszego bloga.