Gdy mówi się o terapii uzależnień, coraz częściej można usłyszeć o terapiach dla DDA. Kim oni są? DDA to skrót od Dorosłych Dzieci Alkoholików. Nazywa się nimi osoby, które miewają zaburzenia wynikające z dorastania w rodzinie z problemem alkoholowym.

Syndrom DDA

Osoby żyjące z osobą uzależnioną doskonale wiedzą, że jej choroba jednej osoby dotyczy wszystkich wokół niej. Uzależnienie rodzica od alkoholu szczególnie odczuwają dzieci, które są podatne na wpływ dorosłych, a dodatkowo pozostają bezradne wobec całej sytuacji. W dorosłość wchodzą z ogromnym bagażem, z którego często nawet nie zdają sobie sprawy. Często skutkuje to tym, że nie radzą sobie w dorosłym życiu, gdyż zamiast jako dzieci uczyć się pewnych zachowań, potrafią tylko odgrywać przydzielone im role. DDA mogą być „bohaterami”, którzy opiekowali się matką czy młodszym rodzeństwem i jako dorośli ludzie są przekonani, że muszą zajmować się innymi, lecz nie sobą. Robią wszystko, by zasłużyć na pochwałę (np. stają się pracoholikami). DDA stają się też „błaznami”, którzy nie bacząc na własne problemy, za wszelką cenę starają się rozwiązywać problemy innych i ich pocieszać. Część DDA wyrasta na „kozły ofiarne” żyjące w przeczuciu, że są wszystkiemu winne, lub „cienie”, które uciekają w głąb siebie i w dorosłe życie wstępują kompletnie wycofane.

Terapia dla DDA

Podczas terapii dla DDA terapeuta pomaga uporządkować i nazwać trudne przeżycia z młodości i zrozumieć pacjentowi obecną sytuację. Terapia dla DDA często rozwiązuje takie problemy jak odczuwanie pustki, wstydu, obniżonej samooceny, wycofanie, pesymizm itp. Pacjenci terapii zgłaszają się na nią też, gdyż przeszłość wpływa na ich zdolności rozmawiania o emocjach czy budowania długotrwałych relacji. DDA często mają obawy przed wchodzeniem w związek, często nie chcą mieć dzieci, lub nie cieszy ich bycie rodzicem. Terapia DDA zazwyczaj jest dzielona na etapy. W pierwszym pacjent musi uzmysłowić sobie, że wydarzenia z przeszłości odciskają ogromne piętno na jego obecnym życiu. W drugim pacjent odgradza przeszłość od dnia dzisiejszego. Zaczyna pozytywniej postrzegać sam siebie, zmienia sposób myślenia i przeżywania, oraz zaczyna wierzyć w to, że sam może zmienić swoje życie. Trzeci etap terapii obejmuje planowanie i wdrażanie zmian w życiu, a zadaniem terapeuty jest motywowanie go do tego. Efekty terapii pojawiają się stopniowo. Mówi się, że jej najlepsze efekty widać na około 2 lata po ukończeniu terapii. Pacjent widzi skutki zainwestowania w siebie, rozpoczęcia życia na swoich warunkach, a nowe nastawienie do życia jest już jego codziennością.